من و خودش...

سلام علیرضای عزیزم نمیدونی چقد دلتنگتم...روزام تکراری و خشک و معمولی پشت سر هم میگذره و هیچ کاری هم نمیتونم بکنمنمیدونی چقد سخته که انگار هم دارمت هم ندارم ، نمیدونی چقد سخته که میخوام تو چشات نگاه کنم و بگم دوست دارم اما نیستی...نیستی...چه کلمه مضخرفی...اصلا به نظر من همه ی کلمه های دنیا بدون تو مضخرفن کاش اینجا بودی ، درست همینجا...کنارم نشسته بودی و سرمو میذاشتم رو شونت و دلم قرص میشد که یه کوه پشتمه علیرضای عزیزم تو این لحظه همه ی وجودم پر شده از تو   نمیدونی چقد دلم گرفته نمیدونی...تو هیچی نمیدونی...از درون روح من خبر نداری وگرنه انقد بیخیال نبودی  دوست دارم عزیزم همین  من و خودش......ادامه مطلب

سلام علیرضای عزیزم...این اولین باره که دارم برای خودت مینویسم  یه حس عجیبه فکر میکنم میدونی من هستم و منتظر اینی که دنیا یه روزی مارو روبروی هم قرار بده  نمیدونم چی بگم جز اینکه دوست دارم...اندازه تموم ستاره های دنیا اندازه تموم قطره های بارون اندازه تموم دونه های برف...اندازه بی نهایت... علیرضای عزیزم همه آرزوهامو (به جز یکی)گذاشتم کنار و فقط تو شدی آرزوم دلم میخواد بقیشونو با تو بسازم شدی تموم فکر و ذهنم... به امید روزی که باهم باشیم مثل خواب های شیرینی که ازت میبینم... من و خودش......ادامه مطلب